‘चपाइएका अनुहार’को पृष्ठभूमि विदेशी भएकाले यो पुस्तकको मौलिकतामाथि पनि एकाधले प्रश्न उठाएका थिए। विदेशी पृष्ठभूमि र विदेशी पात्र भएकाले यो प्रश्न उठेको थियो। दौलतलाई यो उपन्यास लेख्न वानेश्वर, मीनभवनको उनको घरबाट नजिक ब्यारेकमा हुने सेनाको तालिमले उक्साएको थियो। सुन्धाराको सैनिक स्कूलमा भएका उनका नातेदारले उनलाई त्यहाँ पनि लाने गर्थे।

तर २०३० सालमा प्रकाशित ‘चपाइएका अनुहार’ले दौलतलाई उपन्यासकारहरूको भीडबाट टाकुरोमा पुर्‍याइदियो। कारण, यो उपन्यासले मदन पुरस्कार पाउँछ भन्ने काठमाडौँको साहित्यिक वृत्तमा व्यापक र तातो चर्चा चलेको थियो। तर त्यसै साल निस्केको डायमनशमशेर राणाको ‘सेतो बाघ’ पनि प्रबल दाबेदारका रूपमा चर्चामा छायो। पाठकहरू, अध्येताहरू, विद्वान्हरू र आम उत्सुकहरू अब कुन पुस्तकले मदन पुरस्कार पाउला भनी व्यग्रतापूर्वक प्रतीक्षामा रहे। दिन बित्दै गयो। उत्सुकता चुलिँदै गयो। तर मदन पुरस्कारको घोषणा भने अनौठो भयो। यस वर्ष पुरस्कारका लागि योग्य कृति नभएकाले पुरस्कार कसैलाई नदिइने भएको व्यहोराको सूचना थियो।